Als we met zijn allen beter opletten welke obstakels we opwerpen zijn er minder beperkingen te compenseren. Dan hebben we dus minder hulpvragen en dus ook minder hulpverlening nodig. Voor de Wmo* betekent dit dat er minder gemeenschapsgeld nodig is, dus hee, als we het verschil maken levert dat winst op voor iedereen. En omdat we allemaal gelukkiger worden in een socialere leefomgeving is het zelfs een absolute win-win-win. 😉

#denkffna ... het enige dat hiervoor nodig is, is dat we een beetje (meer) om elkaar denken.

Dat kunnen we!
We hebben het afgelopen periode ook gedaan. Vooral tijdens het begin van de coronacrisis. Toen iedereen opeens voor een voldongen feit stond, mensen opgesloten zaten in hun huis en bijvoorbeeld helemaal niet snapten hoe een boodschappenservice werkte of niet konden gebruiken omdat ze geen internet hadden. In de afgelopen periode zijn we behoorlijk op elkaar teruggeworpen en wat we zagen was een enorme boost van mooie initiatieven. Mensen gingen voor elkaar koken, brachten boodschappen langs bij vreemden, zetten klussendiensten en anti-eenzaamheidsacties op en doneerden ruimhartig als er geld nodig was. We doneerden laptops en spijkerden kinderen bij en letten beter op elkaar. We kunnen het dus hartstikke goed. Omdat de meeste mensen deugen. Echt.

We staan er gewoon niet bij stil
Naar mijn bescheiden mening zijn we ons gewoon niet zo bewust van wat dat wat we doen doet met een ander. Drempels, deurbellen & brievenbussen op hoge hoogten, die scooter geparkeerd op de geleidelijn, die auto op de stoep of voor een oprit, enzovoorts. Zelf heb ik geen snor en ik had nooit bedacht dat al die snorren en baarden eigenlijk heel ondoenlijk zijn voor iedereen die slechthorend of zelfs doof is. Leuke mode, maar niet handig. Net als die mondkapjes. Er zijn speciaal doorzichtige mondkapjes gemaakt. Maar waarom zijn ze speciaal? Waarom zijn niet alle mondkapjes doorzichtig? We weten ook niet half hoeveel kinderen zonder eten naar school gaan en thuis niet de ondersteuning kunnen krijgen die ze nodig hebben. We denken er gewoon niet over na. Vooral natuurlijk als jij zelf alles kunt wat je wilt, het niet in jouw vakgebied valt en je geen mensen kent die hinder ondervinden door de manier waarop je iets doet (of juist laat). We leven in bubbels waar bepaalde problemen nu eenmaal niet bestaan, maar dat wil niet zeggen dat die problemen er niet zijn.

Een paar voorbeelden...
- Toen ik met een vriend naar de film ging moesten ze speciaal voor hem een stoel uit de zaal slopen en konden we alleen via de nooduitgang de zaal in en uit, omdat hij in een rolstoel zit.
- Heel vaak word ík aangesproken als ik met iemand in een rolstoel samen ben.
- Een cliënt in Amsterdam deed een aanvraag voor een scootmobiel omdat zij eerder nog wel met haar rollator naar de supermarkt op de hoek kon lopen, maar nu, zoals ze zelf zei, wordt ingesloten door ‘trendy cafeetjes en baristabars en dure restaurants waar ze geen normaal bord eten hebben, laat staan een halfje gesneden bruin.
- Een andere cliënt, buiten het centrum, in een wat sjieke buurt, vroeg om hulp toen de boodschappenservice niet meer aan de voordeur van de flat kwam (COVID-19 maatregel) en ze met haar rollator heen en weer moest tussen de begane grond en de 14e etage om het spul in huis te krijgen. Er was niemand aan wie ze hulp kon vragen, omdat er gewoonweg niemand was. En zelf had ik het niet bedacht, maar inderdaad, ook bij mij aan huis worden de pakketjes al maanden voor de voordeur gelegd en de boodschappen niet meer tot in de keuken gebracht.
- In de winter deelde een vriend een foto van een berg sneeuw, die netjes van de straat was geveegd en op de invalidenparkeerplaats was gedumpt. Alsof mensen die geen 100 meter kunnen lopen toch geen boodschappen hoeven doen.
- De zelfscanners bij mijn buurtsuper zijn zo ingericht dat ik er staand al amper bij kan, laat staan dat mensen in een rolstoel of scootmobiel hun eigen groenten kunnen afwegen en ja hoor, wij zijn een heel vriendelijke buurt dus er is altijd iemand die wil helpen, maar waarom zouden we mensen afhankelijk willen houden van hulp???
- Niet iedereen heeft de beschikking over internet thuis! Bijvoorbeeld omdat daar geen geld voor is. Kun je je voorstellen wat dát betekent?
... en zo heb ik nog wel meer voorbeelden van waar het beter kan en jij waarschijnlijk ook als je er even over nadenkt.

Hoe het beter kan
Daar begint het: bij erover nadenken. Door je te verplaatsen in die ander. Door je af te vragen hoe het voor die ander is. Door te vragen wat iemand nodig heeft om het zelf te kunnen. Door samen te bekijken hoe je dat kunt realiseren. En dat dan te doen.

Wat jij kunt doen?
Want je kunt altijd iets doen. Doe dat. Stel je werkt bij een woningbouwvereniging of een bouwbedrijf en je gaat een renovatie uitvoeren of je bent bezig met ontwikkelen van een nieuw winkelconcept of oude kantoorpanden aan het omturnen naar woningen of, als dat weer mag, je bent van het evenementen organiseren; stel je bent betrokken bij de aanleg van vluchtroutes in tunnels of bij het uitzetten van de lijnen in de nieuwe anderhalvemetermaatschappij of dat je dus die snor- en baarddrager bent; stel dat je buren hebt die slecht ter been zijn of een collega in een rolstoel... denk dan eens na of dat wat je doet hindernissen opwerpt of juist niet. Ook kun je jouw eigen rijkdommen delen: eten, internet, die fiets die je toch niet meer gebruikt.

Denk ff na
Door na te denken wat dat wat jij doet met een ander als je dat ene rolstoeltoegankelijke toilet in jouw restaurant gebruikt voor opslag, de parkeerplaats voor vergunninghouders bezet als je 'alleen even de winkel in- en uit springt’ voor een krant of een bosje bloemen. Denk ff na als je iemand ziet worstelen met een stoepje, een drempel, een tas boodschappen of met geven van een antwoord. Denk gewoon ff na over een ander en ga het gesprek aan.

Verander de wereld en begin bij jezelf
Als we de wereld anders inrichten zijn minder mensen beperkt* klinkt groot en uiteindelijk is het dat ook, maar als jij je nou richt op jouw eigen vierkante meters en iedereen doet dat dan komen we er vanzelf. In wát je ook doet... en dan bedoel ik ook echt in 'wat je ook doet', want of je nu Wmo consulent, jeugdwerker, arts, therapeut, bakker, overblijfouder, boodschappenbezorger, groenwerker, koffieschenker, ambtenaar, architect, vakkenvuller, you name it, bent... liggen kansen om bij te dragen aan een meer inclusieve maatschappij. Gewoon daar waar jij woont, werkt leeft... in jouw eigen omgeving, binnen jouw eigen bereik. Gewoon ff nadenken en doen wat je kunt. Je kunt altijd iets. Doe dat. Be an #incluencer.

Alvast grote dankjewel. 🙏🏻