Als we als maatschappij beter opletten welke obstakels we opwerpen zijn er minder beperkingen te compenseren. Dan hebben we dus minder hulpvragers en dan hebben we ook minder 'Wmo' nodig. Minder 'Wmo' betekent ook minder kosten, dus hee, als we het verschil maken levert dat niet alleen direct winst op voor die ander maar ook voor jezelf. En omdat we allemaal gelukkiger worden in een socialere leefomgeving is het zelfs een absolute win-win-win. 😉

#denkffna ... het enige dat hiervoor nodig is, is dat we een beetje (meer) naar elkaar omkijken.

Dat kunnen we!
We hebben het afgelopen periode ook gedaan. Vooral tijdens het begin van de coronacrisis. Toen iedereen opeens voor een voldongen feit stond, mensen opgesloten zaten in hun huis en bijvoorbeeld helemaal niet snapten hoe een boodschappenservice werkte. Soms zelfs geen eens internet hadden. In de afgelopen periode zijn we behoorlijk op elkaar teruggeworpen en wat we zagen was een enorme boost van mooie initiatieven. Mensen gingen voor elkaar koken, brachten boodschappen langs bij vreemden, zetten klussendiensten en anti-eenzaamheidsacties op en doneerden ruimhartig als er geld nodig was. We kunnen het dus hartstikke goed. Omdat de meeste mensen deugen. Echt.

We staan er gewoon niet bij stil
Naar mijn bescheiden mening zijn we ons er gewoon niet zo van bewust wat dat wat we doen doet met een ander. Drempels, deurbellen & brievenbussen op hoge hoogten, een scooter op de geleidelijn, die auto op de stoep of voor een oprit, enzovoorts. Zelf heb ik geen snor en ik had nooit bedacht dat al die snorren en baarden eigenlijk heel onhandig zijn voor iedereen die slechthorend of zelfs doof is. Leuke mode, maar niet handig. Net als die mondkapjes. Er zijn speciaal doorzichtige mondkapjes gemaakt. Maar waarom zijn ze speciaal? Waarom zijn niet alle mondkapjes doorzichtig? We denken er gewoon niet over na. Vooral natuurlijk als het niet je vak is om over dit soort dingen na te denken, je geen mensen kent die hinder ondervinden door de manier waarop je iets doet of laat en jijzelf alles kunt wat je wilt.

Waar het mis gaat
Een paar voorbeelden uit 'mijn praktijk' ter illustratie.
- Toen ik met een vriend in een rolstoel naar de film ging moesten ze speciaal voor hem een stoel uit de zaal slopen en konden we alleen via de nooduitgang de zaal in en uit.
- Heel vaak word ik aangesproken als ik met iemand in een rolstoel samen ben.
- Een cliënt in Amsterdam deed een aanvraag voor een scootmobiel omdat zij eerder nog wel met haar rollator naar de supermarkt op de hoek kon lopen, maar nu, zoals ze zelf zei, wordt ingesloten door ‘trendy cafeetjes en baristabars en dure restaurants waar ze geen normaal bord eten hebben.
- Een andere cliënt, buiten het centrum, in een wat sjieke buurt, vroeg om hulp toen de boodschappenservice niet meer aan de voordeur van de flat kwam (COVID-19 maatregel) en ze 6x met haar rollator heen en weer moest tussen de begane grond en de 14e etage om het spul in huis te krijgen. Er was niemand aan wie ze hulp kon vragen, omdat er gewoonweg niemand was. En zelf had ik het niet bedacht, maar inderdaad, ook bij mij aan huis worden de pakketjes al maanden voor de voordeur gelegd en de boodschappen niet meer tot in de keuken gebracht.
- Recent deelde een vriend een foto van een berg sneeuw, die netjes van de straat was geveegd en op de invalidenparkeerplaats was gedumpt. Alsof die rolstoelers toch geen boodschappen hoeven doen.
- De zelfscanners bij mijn buurtsuper zijn zo ingericht dat ik er staand al amper bij kan, laat staan dat rolstoelers hun eigen groenten kunnen afwegen en ja hoor, wij zijn een heel vriendelijke buurt dus er is altijd iemand die wil helpen, maar waarom zouden we mensen afhankelijk houden?
- ... en zo heb ik nog wel meer voorbeelden en jij waarschijnlijk ook als je er even over nadenkt.

Hoe het beter kan
Door na te denken dus. Door je te verplaatsen in die ander. Door je af te vragen hoe het voor die ander is. Vragen wat iemand nodig heeft om het zelf te kunnen. Door samen te bekijken hoe je dat kunt realiseren. En dat dan te doen.

Wat jij kunt doen?
Altijd iets! Stel dat je bij een woningbouwvereniging of een bouwbedrijf werkt en je gaat een renovatie uitvoeren of je bent bezig met ontwikkelen van een nieuw winkelconcept of oude kantoorpanden aan het omturnen naar woningen of, als dat weer mag, evenementen aan het organiseren... denk dan eens na of dat wat je doet hindernissen opwerpt of juist niet. Stel dat je betrokken bent bij de aanleg van vluchtroutes in tunnels of bij het uitzetten van de lijnen in de nieuwe 1,5 meter maatschappij of dat je dus die snor- en baarddrager bent. Stel dat je buren hebt die slecht ter been zijn of een collega in een rolstoel...

Denk ff na
Wat doet wat jij doet met een ander als je dat ene rolstoeltoegankelijke toilet in jouw restaurant gebruikt voor opslag, de parkeerplaats voor vergunninghouders bezet als je 'alleen even de winkel in- en uit springt’ voor een krant of een bosje bloemen en áls je iemand ziet worstelen, omdat we het probleem nog niet structureel hebben opgelost, vraag dan eerst of je een handje mag helpen voordat je in actie komt. Echt... Bij een vriendin van mij deed iemand ooit zomaar de rits van haar jas omhoog. Ze heeft één arm, maar ze kan zich echt heel goed zelf aankleden. Mijn broer willen ze nog wel eens gaan voortduwen in zijn rolstoel. Enig idee waarom er geen duwhandvatten aan dat ding zitten...? Het is een actieve rolstoel. Goed geraden.

Verander de wereld en begin bij jezelf
Hoe klein ook, maar in wát je ook doet... en dan bedoel ik ook echt in 'wat je ook doet', want of je nu Wmo consulent, jeugdwerker, arts, therapeut, bakker, boodschappenbezorger, groenwerker, ambtenaar, architect, you name it, bent... liggen kansen om bij te dragen aan een meer inclusieve maatschappij. Gewoon daar waar jij woont, werkt leeft... in jouw eigen omgeving, binnen jouw eigen bereik. Gewoon even nadenken en doen wat je kunt. Dat is altijd iets.

Alvast grote dankjewel. 🙏

Sandra M.E. Jacobs
dewmoadviseur.nl