Hoe dan? Nou zo...

Als we als maatschappij beter opletten welke obstakels we opwerpen zijn er minder beperkingen te compenseren. Dan hebben we dus minder hulpvragers en dan hebben we ook minder 'Wmo' nodig. Minder 'Wmo' betekent ook minder kosten, dus hee, als we dat verschil maken levert dat niet alleen winst op voor anderen maar (indirect) ook voor jouzelf. Absolute win-win dus en omdat we daar allemaal gelukkiger van worden is het zelfs een win-win-win. 😉
#denkffna dus. For the sake of the world dus. Onze wereld.

We kunnen het!
We hebben het afgelopen periode ook gedaan. Vooral tijdens het begin van de coronacrisis. Toen iedereen opeens voor een voldongen feit stond, mensen opgesloten zaten in hun huis en bijvoorbeeld helemaal niet snapten hoe een boodschappenservice werkte. Soms zelfs geen eens internet hadden. In de afgelopen periode zijn we behoorlijk op elkaar teruggeworpen en wat we zagen was een enorme boost van mooie initiatieven. Mensen gingen voor elkaar koken, brachten boodschappen langs bij vreemden, zetten klussendiensten en anti-eenzaamheidsacties op en doneerden ruimhartig als er geld nodig was. We kunnen het dus hartstikke goed. Omdat de meeste mensen deugen. Echt.

We staan er gewoon niet bij stil
Naar mijn bescheiden mening zijn we ons er gewoon niet zo van bewust wat dat wat we doen doet met een ander. Drempels, deurbellen & brievenbussen op hoge hoogten, een scooter op de geleidelijn, die auto op de stoep of voor een oprit, enzovoorts. Wie denkt daar nou over na? Zelf heb ik geen snor en ik had er nooit over nagedacht dat al die snorren en baarden eigenlijk heel onhandig zijn voor iedereen die slechthorend of zelfs doof is. Leuke mode, maar niet handig. Net als die mondkapjes. Er zijn speciaal doorzichtige mondkapjes gemaakt. Maar waarom zijn ze speciaal? Waarom zijn niet alle mondkapjes doorzichtig?
We denken er gewoon niet over na. Vooral natuurlijk als het niet je vak is om over dit soort dingen na te denken, je geen mensen kent die hinder ondervinden door de manier waarop je iets doet of laat en jijzelf alles kunt wat je wilt. Wie heeft er nagedacht over de consequentie voor hulpvragen in de grote stad door toename van tijdelijke verhuur van woningen aan vakantiegangers? Volgens mij niemand.

Waar het mis gaat
Een paar voorbeelden uit 'mijn praktijk' ter illustratie.
- Een cliënt in Amsterdam deed een aanvraag voor een scootmobiel omdat zij eerder nog wel met haar rollator naar de supermarkt op de hoek kon lopen, maar nu, zoals ze zelf zei, wordt ingesloten door ‘trendy cafeetjes en baristabars en dure restaurants waar ze geen normaal bord eten hebben'.
- Een andere cliënt, buiten het centrum, in een wat sjieke buurt, vroeg om hulp toen de boodschappenservice niet meer aan de voordeur van de flat kwam (COVID-19 maatregel) en ze 6x met haar rollator heen en weer moest tussen de begane grond en de 14e etage om het spul in huis te krijgen. Er was niemand aan wie ze hulp kon vragen, omdat er gewoonweg niemand was. En zelf had ik het niet bedacht, maar inderdaad, ook bij mij aan huis worden de pakketjes al maanden voor de voordeur gelegd en de boodschappen niet meer tot in de keuken gebracht.
- Recent deelde een vriend een foto van een berg sneeuw, die netjes van de straat was geveegd en op de invalidenparkeerplaats was gedumpt. Alsof die rolstoelers toch geen boodschappen hoeven doen. Of die zelfscanner bij mijn buurtsuper waar ik al amper bij kan en die pakketautomaat bij ons in de wijk waarvoor ik op mijn tenen moet staan om het display te kunnen gebruiken.

Hoe het beter kan
Door na te denken. Door je af te vragen hoe het met de ander is. Vragen wat iemand nodig heeft. We hebben tenslotte ooit met elkaar bedacht dat het beter is als mensen langer zelfstandig blijven en langer thuis wonen en yep, dit idee wel gebaseerd op sociale cohesie, op de aanwezigheid van een vangnet en buren die een oogje in het zeil kunnen houden. Die buren dat zijn wij zelf. Niet alleen in de grote stad, maar overal. Net als dat we klasgenoten zijn of mede-ouders op school, collega's op het werk en medemensen in de supermarkt, op straat en ja, soms ook liefst tot achter de voordeur of anders toch in iedere geval tot in de tuin, waar de kliko staat die aan de straat gezet moet worden. Ook als het sneeuwt of de straat is opgebroken, ook als iemand ziek is of krakkemikkig.

Wat jij kunt doen
Stel nou eens dat je bij een woningbouwvereniging of een bouwbedrijf werkt en je gaat een renovatie uitvoeren of je bent bezig met ontwikkelen van een nieuw winkelconcept of oude kantoorpanden aan het omturnen naar woningen of, als dat weer mag, evenementen aan het organiseren... denk dan eens na of dat wat je doet hindernissen opwerpt of juist niet.
Stel dat je betrokken bent bij de aanleg van vluchtroutes in tunnels of bij het uitzetten van de lijnen in de nieuwe 1,5 meter maatschappij of dat je dus die snor- en baarddrager bent...
Stel dat je buren hebt die slecht ter been zijn of een collega in een rolstoel...
Denk ff na wat dat wat je doet doet met een ander als je dat ene rolstoeltoegankelijke toilet in jouw restaurant gebruikt voor opslag, de parkeerplaats voor vergunninghouders bezet als je 'alleen even de winkel in- en uit springt’ voor een krant of een bosje bloemen (of de sneeuw er op verzamelt) en wat het doet als je iemand even helpt met tillen van een boodschap, het nemen van een stoepje, de tuin onderhouden, vul maar aan.

Verander de wereld en begin bij jezelf
In wat je ook doet... en dan bedoel ik ook echt in 'wat je ook doet', want of je nu Wmo consulent, jeugdwerker, arts, therapeut, bakker, boodschappenbezorger, groenwerker, ambtenaar, architect bent... you name it... is er iets wat jij kunt bijdragen. Ga naast die ander zitten en probeer eens door diens ogen naar de wereld te kijken, vul niet in, neem niks zomaar aan, maar vraag en vraag door totdat je helder hebt wat die ander kan helpen om, net als jij, als volwaardig medemens te kunnen deelnemen aan onze maatschappij. Zoek samen naar oplossingen en regel dat, for real & for long term. Gewoon daar waar het moet. In jouw eigen omgeving. Voor die all inclusive maatschappij waar we allemaal vrolijker van worden. 👊

Sandra M.E. Jacobs
dewmoadviseur.nl