Denk jij na waar jij je fiets neerzet als je ff snel een winkel inrent? Blokkeer jij weleens de blinden-geleidestreep of een opritje? Hou jij je baard & snor op orde zodat liplezers je ook kunnen verstaan?
Zomaar een paar voorbeelden waarin ook jij het verschil kunt maken in de wereld, zodat minder mensen beperkt zijn. Wees ook als de Kleine Kolibrie!*
Als we namelijk als maatschappij beter opletten welke obstakels we opwerpen zijn er minder beperkingen te compenseren. Dan hebben we dus minder hulpvragers en dan hebben we ook minder 'Wmo' nodig. Minder 'Wmo' betekent ook minder kosten, dus hee, als we dat verschil maken levert dat niet alleen winst op voor anderen maar (indirect) ook voor jouzelf. Absolute win-win dus en omdat we daar allemaal gelukkiger van worden is het zelfs een win-win-win. 😉
#denkffna dus. For the sake of the world dus. Onze wereld.
We hebben het afgelopen periode ook gedaan. Vooral tijdens het begin van de coronacrisis. Toen iedereen opeens voor een voldongen feit stond, mensen opgesloten zaten in hun huis en bijvoorbeeld helemaal niet snapten hoe een boodschappenservice werkte. Soms zelfs geen eens internet hadden. In de afgelopen periode zijn we behoorlijk op elkaar teruggeworpen en wat we zagen was een enorme boost van mooie initiatieven. Mensen gingen voor elkaar koken, brachten boodschappen langs bij vreemden, zetten klussendiensten en anti-eenzaamheidsacties op en doneerden ruimhartig als er geld nodig was. We kunnen het dus hartstikke goed. Omdat de meeste mensen deugen. Echt.
Naar mijn bescheiden mening zijn we ons er gewoon niet zo van bewust wat dat wat we doen doet met een ander. Drempels, deurbellen & brievenbussen op hoge hoogten, een scooter op de geleidelijn, die auto op de stoep of voor een oprit, enzovoorts. Wie denkt daar nou over na? Zelf heb ik geen snor en ik had er nooit over nagedacht dat al die snorren en baarden eigenlijk heel onhandig zijn voor iedereen die slechthorend of zelfs doof is. Leuke mode, maar niet handig. Net als die mondkapjes. Er zijn speciaal doorzichtige mondkapjes gemaakt. Maar waarom zijn ze speciaal? Waarom zijn niet alle mondkapjes doorzichtig?
We denken er gewoon niet over na. Vooral natuurlijk als het niet je vak is om over dit soort dingen na te denken, je geen mensen kent die hinder ondervinden door de manier waarop je iets doet of laat en jijzelf alles kunt wat je wilt. Wie heeft er nagedacht over de consequenties van toename van particuliere en tijdelijke verhuur van woningen aan vakantiegangers en expats voor de Wmo? Volgens mij niemand.
Een paar voorbeelden uit 'mijn praktijk' ter illustratie.
- Een cliënt in Amsterdam deed een aanvraag voor een scootmobiel omdat zij eerder nog wel met haar rollator naar de supermarkt op de hoek kon lopen, maar nu, zoals ze zelf zei, wordt ingesloten door ‘trendy cafeetjes en baristabars en dure restaurants waar ze geen normaal bord eten hebben'.
- Een andere cliënt, buiten het centrum, in een wat sjieke buurt, werd omringd door expats en toen de boodschappenservice niet meer aan de voordeur van de flat kwam, omdat ze de lift niet wilde gebruiken vanwege COVID-19 besmettingsgevaar moest ze met haar rollator 6x heen en weer om het spul naar huis te brengen. Er was niemand aan wie ze hulp kon vragen, omdat er gewoonweg niemand was.
En zelf had ik het niet bedacht, maar inderdaad, ook bij mij aan huis worden de pakketjes al maanden voor de voordeur gelegd en de boodschappen niet meer tot in de keuken gebracht.
Mensen kennen in veel woonomgevingen de buren niet meer en als er veel losse verhuur is zal niemand investeren in contact omdat het toch slechts tijdelijk is. De doorstromers niet, de studenten niet, de expats niet en de Airbnb gasten al helemaal niet. Althans, ik heb nog nooit in een Airbnb gezeten en me afgevraagd hoe het met de buren zou zijn. Jij?
Dat ons afvragen is een rode draad. Je afvragen hoe het met de ander is. Vragen wat iemand nodig heeft.
Als de sociale cohesie afneemt vraagt dat meer van de Wmo. We hebben tenslotte ooit met elkaar bedacht dat het beter is als mensen langer zelfstandig blijven en langer thuis wonen, maar dit idee wel is gebaseerd op de aanwezigheid van een vangnet en buren die een oogje in het zeil kunnen houden. Die buren dat zijn wij zelf. Niet alleen in de grote stad, maar overal. Net als dat we klasgenoten zijn of mede-ouders op school, collega's op het werk en medemensen in de supermarkt, op straat en ja, soms ook liefst tot achter de voordeur of anders toch in iedere geval tot in de tuin, waar de kliko staat die aan de straat gezet moet worden.
Stel nou eens dat je bij een woningbouwvereniging of een bouwbedrijf werkt en je gaat een renovatie uitvoeren of je bent bezig met ontwikkelen van een nieuw winkelconcept of oude kantoorpanden aan het omturnen naar woningen of, als dat weer mag, evenementen aan het organiseren... denk dan eens na of dat wat je doet hindernissen opwerpt of juist niet.
Stel dat je betrokken bent bij de aanleg van vluchtroutes in tunnels of bij het uitzetten van de lijnen in de nieuwe 1,5 meter maatschappij of dat je dus die snor- en baarddrager bent...
Stel dat je buren hebt die slecht ter been zijn of een collega in een rolstoel...
Denk ff na wat dat wat je doet doet met een ander als je dat ene rolstoeltoegankelijke toilet in jouw restaurant gebruikt voor opslag, de parkeerplaats voor vergunninghouders bezet als je 'alleen even de winkel in- en uit springt’ voor een krant of een bosje bloemen en wat het doet als je iemand even helpt met tillen van een boodschap, het nemen van een stoepje, de tuin onderhouden, vul maar aan.
Ga, in wat je ook doet en dan bedoel ik ook echt in 'wat je ook doet', want of je nu Wmo consulent, jeugdwerker, arts, therapeut, bakker, boodschappenbezorger, groenwerker, ambtenaar, architect bent... you name it en er is iets wat jij kunt bijdragen.
Ga naast die ander zitten en probeer eens door diens ogen naar de wereld te kijken, vul niet in, neem niks zomaar aan, maar vraag en vraag en vraag totdat je helder hebt wat die ander kan helpen om als volwaardig medemens te kunnen deelnemen aan onze maatschappij. Zoek samen naar oplossingen en vindt samen uit hoe dat te regelen is, for real & for long term. Gewoon daar waar het moet. Voor die all inclusive maatschappij waar we allemaal vrolijker van worden.
Sandra schrijft, spreekt, spiegelt en spart over de Wmo met als doel de basis van de wet, namelijk maatschappelijke ondersteuning, op de kaart te zetten.
Het lijkt alsof ze al jaren in dit werk zit, maar niets is minder waar. Althans, niet in het Wmo werk. Wel midden in de maatschappij. In allerlei functies en in allerlei organisaties met daarnaast altijd een eigen onderneming, want ondernemen is een rode draad. Sandra houdt er van te ondernemen om zaken te verbeteren. En dus zet ze zich ook vanuit dit werk in om de wereld makkelijker te maken voor hen die het moeilijk hebben. Denk ff na. Als we de wereld anders inrichten zijn minder mensen beperkt.
Check ook het boek 'O, dus dát is Wmo!', verhalen van over de drempel, achter de schermen en aan de keukentafel.
Herkenbaar voor adviseurs, een eye opener voor beleidsmakers en verzachtend voor cliënten. Omdat de Wmo adviseur ook een mens blijkt te zijn.